ΕΠΙΤΟΊΧΙΟ

 ΕΠΙΤΟΙΧΙΟ

Πάνω σε έναν τοίχο,

γράφω στίχο-στίχο.

Από ένα ράδιο ακούω του τραγουδιού τον ήχο.

Κουρασμένος, καθισμένος,

από την φύση γοητευμένος,

Τα οχήματα περνάνε, σαν παλμός καρδιάς,

ποτέ δεν σταματάνε.

Τα όνειρά μας κυνηγάμε και

τρέχουμε για όσα αγαπάμε.

Σαν αδέσποτα γυρνάμε,

το καλό αναζητάμε.

Αγορές και προϊόντα,

τα χρόνια μας τα διαφυγόντα.

Οι γάτες νιαουρίζουν και

τα σκυλιά μας φοβερίζουν.

Ο ήλιος χαμηλώνει,

η ώρα μας νυχτώνει.

Ο ουρανός μας ενώνει,

την αστροφεγγιά του ρίχνει σαν σεντόνι.

Γίνεται οθόνη με το φεγγάρι την

βραδιά μας συμπληρώνει.

Τραβώ μια φωτογραφία,

αυτήν την πανδαισία.

Πέρασε μια όμορφη κυρία,

με κοιτάει με απορία.

Τα μάτια της ωραία,

μα δεν κάνουμε παρέα.

Με βιασύνη επιταχύνει,

καθώς το βλέμμα της απομακρύνει.

Βυθισμένη με τη σκέψη,

την οικογένεια να θρέψει.

Σηκώθηκα από τον τοίχο,

ήρθε η ώρα για να φύγω.

Ολοκλήρωσα τον στίχο,

ζωγράφησα τον ήχο.

22/9/2023